Ο πόλεμος στην Ουκρανία αναμφισβήτητα εξακολουθεί να μας απασχολεί όλους και σήμερα, Δευτέρα... Ας αναλογιστούμε, ωστόσο, ότι δεν έδειξε κανείς το ίδιο ενδιαφέρον για την εξελισσόμενη σύγκρουση στην χώρα τα τελευταία οκτώ χρόνια, ιδιαίτερα το Ντονμπάς έχει πονέσει περισσότερο από κάθε κομμάτι της Ουκρανικής επικράτειας. Πέραν των άλλων, έχει προκληθεί μια ανυπολόγιστη ανθρωπιστική κρίση στην χώρα, της οποίας η κορύφωση συμβαίνει φέτος.
Αποφάσισα να προσεγγίσω ανθρωπιστικά αυτή την φορά τον πόλεμο στην Ουκρανία, συνθέτοντας κάποιες σκέψεις μου και γράφοντας τελικά το ποίημα που βλέπετε παρακάτω, με τίτλο "Έκρηξη". Είναι το πρώτο ποίημα που αναρτώ σε αυτό το blog, σάς είχα προϊδεάσει βέβαια, από την εισαγωγική ανάρτηση, ότι θα ανεβάζω και ποιήματα μου εδώ, δοθείσης ευκαιρίας.
"Έκρηξη"
Πέμπτη χαράματα,
έγινε η νύχτα μέρα:
από έκρηξη;
δεν αισθάνομαι καλά, (νιώθω)
σαν πύραυλοι βαλλιστικοί να χτυπάνε το μυαλό μου
σαν ρουκέτες να επιτίθεται στα άκρα μου,
ένα μούδιασμα το νιώθω,
σαν να πρέπει να συλλάβω τη στιγμή:
πόλεμος;
Μέσα μου και έξω μου,
πονάνε όλοι καιρό τώρα, όπως κι εγώ,
σήμερα απλώς εντονότερη η αδιαθεσία.
Παιχνίδι προγραμματισμένο ο πόλεμος τη σήμερον,
κάποιοι μας/με σκηνοθετούν, το ξέρουν,
όμως εγώ απρογραμμάτιστος,
αργώ να κατανοήσω τον ρόλο μου στο έργο,
πονάω, δεν συνέρχομαι, φωνάζω,
ώσπου κάποιος με εκτελεί ολότελα...
είμαι νεκρός!
Η σκηνή τελείωσε, κι εγώ μαζί της,
οι... σκηνοθέτες όμως τσακώνονται,
γιατί μάτωσα πολύ
γιατί πάλεψα πολύ με τους ίδιους μου τους δήμιους,
γιατί κουράστηκα πολύ
και τους άλλαξα τα σχέδια για το γύρισμα!
Ένας νεκρός, πολλοί νεκροί
αλλάζουν τα σχέδια των "μεγάλων" και των συν αυτοίς
(παρόντων ή απόντων)
όλοι μαζί!
Έτσι δεν είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου