Αν και το Headhunter δεν έχει ασχοληθεί ως τώρα με υποθέσεις από το εξωτερικό, μάλλον ήρθε η ώρα να γίνει κι αυτό. Και μαζί του, και η επαναφορά στο αστυνομικό δελτίο.
Στις 23 Αυγούστου έκλεισαν 16 χρόνια από την απελευθέρωση της Νατάσα Κάμπους, μιας γυναίκας από το προάστιο Ρένμπαν της Βιέννης. Μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια απαγωγές στην παγκόσμια ιστορία, καθώς η 18χρονη - τότε - Κάμπους είχε ζήσει οκτώ χρόνια σ' ένα υπόγειο μπουντρούμι. Η αλήθεια, όμως, γύρω από την απαγωγή, δεν έχει λάβει την δέουσα προβολή από τα ΜΜΕ στο Εξωτερικό και στην Ελλάδα: καιρός να τη φωτίσουμε εμείς.
Μία πρώτη εικόνα της απαχθείσας
Η Νατάσα Κάμπους γεννήθηκε το 1988 και μεγάλωσε σε μία οικογένεια που την αντιμετώπιζε σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της, καθώς η προσοχή των γονιών εστιαζόταν στις δύο μεγαλύτερες αδελφές της, οι οποίες πλέον είχαν ενηλικιωθεί.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον χωρισμό των γονιών της λίγο πριν το τέλος του Δημοτικού (στην Αυστρία είναι τετρατάξιο), την οδήγησε σε κατάθλιψη - την οποία αντιμετώπιζε με την κατανάλωση σημαντικών ποσοτήτων φαγητού - καθώς και σε σειρά άλλων ψυχολογικών ζητημάτων, εξαιτίας των οποίων δεχόταν bullying από συμμαθητές της.
Ένα τέτοιο πρόσωπο, λοιπόν, που όμως αναζητούσε την απαγκίστρωση από το πρόσωπο της μητέρας της, κρίθηκε από τον - τότε 36χρονο - Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ (φώτο) , έναν πρώην εργαζόμενο της εταιρίας ηλεκτρικών ειδών Siemens που ήταν ψυχολογικά ασταθής, ως ιδανικό υποψήφιο θύμα, στο οποίο θα επιχειρούσε να κυριαρχήσει με πάσης φύσεως βία - με εξαίρεση τη σεξουαλική.
Η απαγωγή
Ήταν 2 Μαρτίου του 1998 όταν η 10χρονη Νατάσα πήγαινε για πρώτη φορά μόνη της στο σχολείο της. Στη διαδρομή προς το σχολείο, αντίκρισε ένα λευκό βαν και κάποιον να βγαίνει εκτός. Στην προσπάθεια της να τον προσπεράσει, ο Πρίκλοπιλ την αρπάζει και την κλείνει στην καρότσα του οχήματος.
Την οδηγεί στο σπίτι του, περίπου μισή ώρα μετά την απαγωγή φτάνουν στην ήμι - έρημη πόλη Στράσοφ. Το υπόγειο μικρό δωμάτιο του μικροαστικού σπιτιού που αυτός έμενε, θα εγκλώβιζε για οκτώμισι χρόνια την απαχθείσα σε πέντε τετραγωνικά μέτρα.
(φώτο: το εξωτερικό της οικίας Πρίκλοπιλ)
Από την πρώτη στιγμή, ο δράστης προσπαθούσε να της εμπεδώσει ότι αυτός ήταν κυρίαρχος πάνω της... αυτό, μάλιστα, ήταν και το νόημα της απαγωγής για τον απαγωγέα: ήθελε να νιώθει κυρίαρχος έναντι κάποιου προσώπου, θέλοντας να καλύψει την απώλεια του πατέρα του, με την παρουσία ενός ατόμου που δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ - ακόμα κι αν χρειαζόταν η βία κι ο εκφοβισμός για να επιτευχθεί αυτό.
Συνθήκες διαβίωσης
Μέσα σε 3096 μέρες, ήτοι περίπου 8,5 έτη, η Νατάσα Κάμπους εξελίχθηκε απότομα από παιδί σε ενήλικη, αναπτύσσοντας άμυνες και αντιδράσεις που ούτε η ίδια περίμενε, προκειμένου να επιζήσει και η ζωή της στο μπουντρούμι να αποκτήσει μία επίφαση φυσιολογικότητας.
Μέσα σε αυτό το διάστημα, ζούσε τις απότομες αλλαγές συμπεριφοράς του Πρίκλοπιλ, από τη στοργή στον έντονο θυμό και τα βίαια ξεσπάσματα - τα οποία άλλες φορές μετουσιώνονταν σε πολύ βαριά χτυπήματα, κατάγματα και μώλωπες από το κεφάλι ως τα πόδια, άλλες φορές σε εξαντλητική εργασία εντός του σπιτιού (αυτό μετά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της απαγωγής), άλλες φορές σε μαρτύριο δια της πείνας.
Και αυτό γιατί; Για να μην έχει δυνάμεις όχι απλώς να δραπετεύσει, αλλά ούτε καν να το σκέφτεται, αλλά στην ουσία ποτέ δεν το έβαλε κάτω... και ήρθε η κατάλληλη στιγμή, την 23η Αυγούστου 2006!
Η απελευθέρωση
Η διαφυγή της από το σπίτι του δράστη και η μεταφορά της στην Αστυνομία, αφού εισέβαλε στον κήπο παρακείμενου σπιτιού, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια από τους ιδιοκτήτες, ήταν οι τελευταίες στιγμές μίας περίεργης οκταετίας. Μαζί με την αυτοκτονία του απαγωγέα της, όταν διαπίστωσε ότι έπαψε να έχει τον έλεγχο της Νατάσα.
Ωστόσο άνοιγε ένας νέος κύκλος, που για την Κάμπους ήταν δυσβάσταχτος. Η αποκάλυψη ότι ζούσε ένα θύμα απαγωγής που ανεζητείτο για οκτώ χρόνια, την έφερε αντιμέτωπη με τη λύσσα του Τύπου της Αυστρίας και άλλων κρατών της Κεντρικής Ευρώπης για μία δήλωση, μία φωτογραφία ή μία συνέντευξη. Καταστάσεις που καθιστούσαν δυσκολότερη ακόμα και την πρώτη δια ζώσης επικοινωνία με τους γονείς και τις αδελφές της.
(απόσπασμα από μία εκ των τριών συνεντεύξεων της Κάμπους, στο γερμανικό δίκτυο RTL, Σεπτέμβριος του 2006)
Ως το 2008, ακόμα και οι πιο απλές κοινωνικές διεργασίες έμοιαζαν δύσκολες στην ενήλικη, πλέον, Νατάσα, η οποία προσπαθούσε να θέσει τη ζωή της σε πραγματικές βάσεις...
Η στάση των ΜΜΕ: σωρεία ανακριβειών και ψεμάτων
Τα Μέσα Ενημέρωσης της Αυστρίας δημιούργησαν σάλο γύρω από την εν λόγω υπόθεση απαγωγής, και στην προσπάθεια τους να κερδίσουν κοινό, διέδιδαν πολλές ψευδείς αναφορές και ειδήσεις, κάποιες μάλιστα, υποστηριζόμενες και από την Αστυνομία!
Α) μιλούσαν για ύπαρξη συνεργών του Πρίκλοπιλ, τους οποίους μάλιστα μέσω των τριών συνεντεύξεων που έδωσε για την απαγωγή της, η Κάμπους φέρεται να συγκάλυπτε. Η μόνη αλήθεια είναι ότι ο δράστης έδρασε μόνος του, όπως και δικαστικά αποδείχθηκε το 2010, ενώ είχε ελάχιστους φίλους και γνωστούς. Επίσης αυτός ανέφερε το ψευδοεπιχείρημα περί ύπαρξης συνεργών το πρώτο διάστημα της απαγωγής στη Νατάσα, καθαρά για εκφοβισμό.
Β) ακόμα και σε ελληνικά ΜΜΕ (προεξάρχοντος μέχρι και σήμερα του «Πρώτου Θέματος») γίνεται αναφορά στο φαινόμενο ως παράδειγμα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης». Έτσι, σύμφωνα με αυτά, η απαχθείσα ένιωθε ότι ήταν ευχάριστη η ζωή της με τον δράστη και την αναπολούσε μετά την απελευθέρωση της... Δηλαδή δεν μπορεί να προτιμούσε η Κάμπους να παλέψει για να ζήσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα την απαγωγή της, από το να προκαλέσει την καταδίκη της εξαιτίας σπασμωδικών κινήσεων και σχεδίων διαφυγής;
Να σημειωθεί εδώ ότι ουδέποτε έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον δράστη, όπως ισχυριζόταν ΜΜΕ της εποχής... που παρουσίαζαν την νεαρή ως «σκλάβα του σεξ». Υπέστη, όμως, κάθε άλλη μορφή βίας, σε υπερβολικο βαθμό.
Γ) τα Μέσα Ενημέρωσης προσπάθησαν να αποδώσουν τα εύσημα στους αστυνομικούς για την εύρεση της Νατάσα Κάμπους! Η οποία, στην πραγματικότητα, μόνη της ξέφυγε από το σπίτι του απαγωγέα της. Θα πρέπει να προστεθεί, επίσης, ότι μέσα στο διάστημα που η Κάμπους ήταν έγκλειστη στο σπίτι του Στράσχοφ, υπήρξαν δύο καταγγελίες που «φωτογράφιζαν» τον Πρίκλοπιλ και το σπίτι του, ωστόσο οι αστυνομικοί που ανέλαβαν την έρευνα δεν έψαξαν περαιτέρω το ζήτημα και αρκέστηκαν σε απλές διερευνητικές ερωτήσεις στον δράστη!
Ωστόσο τα ψεύδη αυτά γίνονταν πιστευτά στο ευρύ κοινό... Ξέρετε γιατί;
Όπως πολύ σωστά γράφει η ίδια η Κάμπους στο βιβλίο της «3096 μέρες» (που είναι η εξιστόρηση των βιωμάτων της περιόδου της απαγωγής), στην κοινωνία επικρατεί μία συγκεκριμένη αντίληψη για το καλό και μια αντίστοιχη για το κακό.
(φώτο: η Κάμπους, κατά την παρουσίαση του βιβλίου της, το 2010)
Και επειδή έκανε το «λάθος» να μην χαρακτηρίσει αρνητικά τον απαγωγέα της, αλλά να τον κρίνει ως ψυχιατρικά ασθενή, στοχοποιήθηκε και αυτή: επειδή δεν επιβεβαίωσε την άποψη της κοινωνίας για το κακό στην περίπτωση του Πρίκλοπιλ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου