Το παρόν ιστολόγιο - και αγαπημένο μου «παιδί» - μπαίνει από σήμερα στην αντίστροφη μέτρηση προς ένα τέλος εποχής. Ως τον Φλεβάρη του 2024, λοιπόν, θα δείτε μερικά ακόμη ενδιαφέροντα, θέλω να πιστεύω, θέματα.
Ένα εξ αυτών, το σημερινό αφιέρωμα σε έναν άνθρωπο που έχει αφήσει εποχή μέσα από τη δραστηριοποίησή του στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με αρνητικές κατά κύριο λόγο αναμνήσεις, τόσο για αυτούς που συνεργάστηκαν μαζί του, όσο και για τον απλό κόσμο που εναπέθεσε την ελπίδα του για μια καλύτερη ζωή στα Μέσα που διηύθυνε.
Ο λόγος, για τον «Μισέλ», κατά τον Νίκο Μποζιονέλο, των ελληνικών ΜΜΕ. Τον Μιχάλη Ανδρουλιδάκη.
Πως ξεκίνησαν όλα
Ο «Μισέλ» ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία μέσα από την, μονοπωλιακή τότε, ΕΡΤ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ως οικονομικός συντάκτης και παρουσιαστής δελτίων ειδήσεων. Εργαζόταν παράλληλα στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», ως διαπιστευμένος συντάκτης στο Υπουργείο Γεωργίας.
Ωστόσο, το «μπαμ» πραγματοποιήθηκε τη δεκαετία του 1990, με τον ίδιο να κατέχει πλέον την οικονομική εφημερίδα «Επενδυτής» και την αθλητική εφημερίδα «Sportime» (1994). Όταν αυτές έφτασαν στο απόγειό τους, το 1996 (επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη), δημιούργησε και μια τρίτη εφημερίδα, την γενικής ενημέρωσης «Εξουσία», τον Οκτώβριο εκείνου του έτους.
Ήταν, ως διευθυντής πλέον, ένα πρόσωπο που η άποψή του θεωρείτο ιδιαίτερα σημαντική για τον δημοσιογραφικό κόσμο και το κοινό.
Μιλάμε για μια αναμφισβήτητα επιτυχημένη επιχειρηματική πορεία, σε συνδυασμό με την κατοχή μιας κατασκευαστικής εταιρείας (Stabilton) και των Μακεδονικών Κλωστηρίων. Ως αυτό το σημείο όμως, διότι κάτι λείπει από την ανάλυση. Το κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας. Και στην περίπτωση του Ανδρουλιδάκη, δεν είναι μόνο ένα πράγμα...
Για τα οικονομικά εγκλήματα του Ανδρουλιδάκη, ειδικά τα σχετικά με την εμπλοκή της κατασκευαστικής του εταιρείας στο Χρηματιστήριο Αθηνών, έχει γραφεί πληθώρα άρθρων στον έντυπο και τον ηλεκτρονικό Τύπο, αλλά εμείς θα ασχοληθούμε με μερικές πολύ ιδιαίτερες υποθέσεις του από το πεδίο των ΜΜΕ, για τις οποίες δεν υπάρχουν πολλές αναφορές.
Η «φούσκα» με τις μεζονέτες
Η «Εξουσία» κυκλοφόρησε εξαρχής σχεδόν με κουπόνια για καινούρια σπίτια. Αυτό, σε ένα θεωρητικό επίπεδο, έδινε την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό να διεκδικήσει κάτι απίστευτα σημαντικό: στέγη. Η κυκλοφορία της εφημερίδας εκτινάχθηκε σε σημείο που έγινε άμεσα ανταγωνιστική για τις κορυφαίες σε πωλήσεις εφημερίδες της εποχής, την «Ελευθεροτυπία» και τα «Νέα».
Ωστόσο, επειδή σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα δεν εξασφαλίζεται δωρεάν, πόσω μάλλον η στέγη, ο «Μισέλ» λειτούργησε πονηρά.
Η «Εξουσία» μοίραζε 20.000 μεζονέτες μισοτιμής και, για να συμμετέχουν οι αναγνώστες στη μοιρασιά, έπρεπε να δώσουν από 100.000 δραχμές έκαστος (με σημερινά δεδομένα, περίπου 3.000 ευρώ), ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Η τέλεια κομπίνα ξεκινά. Και έχει και συνέχεια...
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η εφημερίδα έβγαζε ανακοινώσεις ότι η κατασκευαστική εταιρεία του Ανδρουλιδάκη (βλέπε Stabilton) αγόρασε οικόπεδα για να χτίσει κατοικίες ή ότι εγκαινιάστηκαν οι πρώτες κατοικίες, κάτι που ουδέποτε είχε συμβεί πραγματικά. Έτσι, είχε καταφέρει ως το 1999 να αυξήσει την κυκλοφορία της εφημερίδας και συνεπώς τις κρατικές διαφημίσεις (την σχέση που είχε αργότερα ο εκλιπών Γιώργος Τράγκας με την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, την είχε κι ο «Μισέλ» με την κυβέρνηση Σημίτη).
Τελικά η απάτη αποκαλύφθηκε το 1999, γεγονός που οδήγησε στην κατακόρυφη πτώση των πωλήσεων της «Εξουσίας», ώσπου έκλεισε οριστικά στις 15 Φεβρουαρίου 2001, αριθμώντας τότε 100 εργαζομένους.
(φώτο: διαφημιστικό έντυπο που κυκλοφόρησε το 2001, από τον Όμιλο Ανδρουλιδάκη, μετά το κλείσιμο της εφημερίδας «Εξουσία»)
Πώς να λειτουργείς ανέξοδα ένα κανάλι
Και από τις εφημερίδες, περνάμε στην τηλεόραση.
Το 2000, ο Ανδρουλιδάκης αγόρασε τον τηλεοπτικό σταθμό «New Channel», από τον πρώην Γ.Γ. Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Φώτη Μανούση.
Το 2001, το κανάλι μετονομάζεται σε Tempo και προσλαμβάνονται στον σταθμό ο Νίκος Ευαγγελάτος, με τον οποίον ο «Μισέλ» είχε συνεργαστεί και στην εφημερίδα «Επενδυτής», η Τατιάνα Στεφανίδου, η Χριστίνα Λαμπίρη και πλήθος δημοσιογράφων.
Το κανάλι έφτασε να αριθμεί 700 άτομα, περίπου όσους αριθμούσαν μαζί Mega και Alpha τότε. Και αυτό ενώ η τηλεθέαση δεν ξεπέρασε ποτέ το 7%, άρα δεν υπήρχε η δυνατότητα πρόσβασης στην κρατική διαφήμιση.
Τον Μάρτιο του 2002, ανακοινώθηκε στους εργαζομένους ότι σταματούν οι ζωντανές εκπομπές, ενώ οι εργαζόμενοι απάντησαν με επίσχεση εργασίας και κατάληψη των εγκαταστάσεων του σταθμού, στην οδό Κατεχάκη.
Ως απάντηση, ο Ανδρουλιδάκης προχώρησε σε κατάσχεση των μηχανημάτων και εξέπεμψε πρόγραμμα χαμηλού κόστους, το οποίο καλυπτόταν με βίντεο κλιπ, ταινίες ερωτικού περιεχομένου και πλήθος προγραμμάτων που συνδεόταν με τα τηλέφωνα των απίστευτων χρεώσεων, «090» και «9011».
Ιστορικό αναξιοκρατίας…
Γυρίζουμε λίγο πίσω, στον Μάρτιο του 2001, όταν το «Tempo» κλυδωνίστηκε από την απόλυση του έμπειρου κοινοβουλευτικού του συντάκτη και αρχισυντάκτη του μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων, Στάθη Δεληβοριά. Τι είχε συμβεί, όμως;
22 Μαρτίου 2001.
Η παρουσιάστρια του μεσημεριανού δελτίου του σταθμού, Κική Πανάγου, είχε φραστικό επεισόδιο με τον Στάθη Δεληβοριά, με αφορμή την μη προβολή ενός θέματος στο δελτίο εκείνης της ημέρας.
(βίντεο: η Κική Πανάγου, κατά την παρουσίαση νυχτερινών ειδήσεων στο Tempo, Ιανουάριος 2002)
Ο δεύτερος πήγε να ζητήσει εξηγήσεις για τη στάση της πρώτης, ωστόσο οι επικεφαλής του τομέα ενημέρωσης του καναλιού και «εκλεκτοί» της εργοδοσίας - Νίκος Γεωργιάδης (μην τον συγχέετε με τον κατηγορούμενο ως παιδοβιαστή τέως βουλευτή), Μιχάλης Κανιμάς (μετέπειτα αρχισυντάκτης του Νίκου Χατζηνικολάου και διευθυντικό στέλεχος στην εφημερίδα «Real News») και Σταύρος Καπάκος (μετέπειτα Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης της ΕΡΤ) - τον κατηγόρησαν ψευδώς ότι χειροδίκησε εναντίον της παρουσιάστριας και του ζήτησαν να παραιτηθεί.
Την επόμενη μέρα, επειδή αρνήθηκε, και ενώ ετοίμαζε με τη δημοσιογραφική ομάδα του σταθμού το μεσημεριανό δελτίο, κατά τη μαρτυρία της δημοσιογράφου Ιωάννας Κολοβού, του τηλεφώνησε ο Γεωργιάδης, για να του ανακοινώσει την απόλυσή του.
(η ουσία είναι ότι ο Ανδρουλιδάκης, μετά τις πρώτες επιχειρηματικές του αποτυχίες, δεν ήθελε ούτε να σκέφτεται το ενδεχόμενο αποζημίωσης στον Στάθη Δεληβοριά. Είτε σε περίπτωση παραίτησης είτε σε περίπτωση απόλυσης, ο δημοσιογράφος δεν θα εισέπραττε ούτε ένα ευρώ αποζημίωση. Και η «εφεύρεση» των τριών προαναφερθέντων, του «έλυσε τα χέρια». Ο τρόπος με τον οποίον ο «Μισέλ» λειτούργησε στη συνέχεια στα ΜΜΕ του, όπως στην αθλητική «Εξέδρα των Σπορ», δικαιώνει απόλυτα τον ισχυρισμό αυτόν)
Ο Δεληβοριάς αξίωσε την τιμωρία των υπευθύνων του ενημερωτικού τομέα του καναλιού και αποζημίωση για το άδικο της απόλυσής του, γι’ αυτό στράφηκε στο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ (η πλήρης απόφαση, ΕΔΩ), το οποίο όμως εξέδωσε απόφαση... μόλις τον Οκτώβριο του 2003, εναντίον του Σταύρου Καπάκου, καθότι ο Νίκος Γεωργιάδης δεν ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ.
… και απεργοσπασίας.
Κάθε επιχειρηματίας, όμως, που εμπλέκεται στον χώρο των ΜΜΕ και θέλει να στήσει έναν «κολοσσό», πρέπει να έχει στην κατοχή του κι έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Στην περίπτωση του Μιχάλη Ανδρουλιδάκη, έχουμε τον Ρ/Σ Planet, ο οποίος μετά το 2002 καθιερώθηκε στη συχνότητα των 99.5.
Ωστόσο, ο ίδιος δεν μπορούσε μετά το 2002 να κατέχει επίσημα τον σταθμό, καθώς διατηρούσε ήδη ένα ραδιοτηλεοπτικό Μέσο στο όνομά του (ίσχυαν οι περιορισμοί από τον Νόμο Βασικού Μετόχου), το προαναφερθέν «Tempo TV». Είχε ορίσει διευθυντή τον λογιστή του, Αθανάσιο Παύλοβιτς.
Τον Σεπτέμβριο του 2004, η παύση πληρωμών που είχε ήδη λάβει χώρα στα υπόλοιπα Μέσα του περιβάλλοντος Ανδρουλιδάκη, έγινε και στον «Planet», και μάλιστα οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας για πολλούς μήνες.
Από τον Σεπτέμβριο του 2005, ωστόσο, ο «Μισέλ» μέσω του Παύλοβιτς ζήτησε από τους εργαζομένους να επανέλθουν στις θέσεις τους στον σταθμό. Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, δημοσιογράφος μετέπειτα στην εφημερίδα «Έθνος» και τότε στον «Ριζοσπάστη», Γεράσιμος Λιβιτσάνος, μαζί με 80 δημοσιογράφους και τεχνικούς, αρνήθηκαν την επάνοδο χωρίς καταβολή των δεδουλευμένων τους – χρωστούμενα ενός ολόκληρου έτους, τουλάχιστον.
Τότε, έγινε πράξη η απεργοσπασία. Μια ομάδα δημοσιογράφων (η προαναφερθείσα Κική Πανάγου, ο Τηλέμαχος Σαντοριναίος που διεγράφη για έναν χρόνο από το μητρώο της ΕΣΗΕΑ τον Νοέμβριο του 2006 εξαιτίας της δράσης του αυτής, ο Σταύρος Ζαγκανάς: οι πιο επώνυμοι) ξεκίνησε να εκπέμπει πειρατικά, με τις ευλογίες του «Μισέλ», από άλλο στούντιο, στην οδό Αιμιλίου Βεάκη 58, στο Περιστέρι.
Εν κατακλείδι – Ματιές στο σήμερα
Ο Μιχάλης Ανδρουλιδάκης βρέθηκε αρκετές φορές ενώπιον των δικαστικών αρχών για τα σκάνδαλα που φέρουν τη δική του σφραγίδα - άμεσα ή έμμεσα. Ωστόσο, ο χρόνος που έμεινε προφυλακισμένος για αυτά ήταν δυσανάλογα μικρός σε σχέση με τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν κατά καιρούς.
Από το 2012, βέβαια, ακολούθησε τη γραμμή ότι τον καταλαμβάνει αυτοκτονικός ιδεασμός όταν βρίσκεται εντός φυλακής, ή ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχιατρική αγωγή και νοσηλεία.
.jpg)
(πηγή φώτο: zoornalistas.com)
Στη δεκαετία του 2010 δοκίμασε ξανά να εισέλθει στον χώρο των εφημερίδων, πρώτα με την «Εξέδρα των Σπορ»...
... που αγόρασε από τον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη το 2011 – έκλεισε μετά από 7 μήνες, μετά, με τις προσωρινές εφημερίδες «Εξέλιξη» και «Ενημέρωση» το 2014, ενώ την περίοδο 2019-2020 ενδιαφέρθηκε να επαναφέρει δύο παλιότερες εκδόσεις του, με την κοινή επωνυμία «Σαββατιάτικος Επενδυτικός Εξουσία».
Σήμερα ζει εκτός φυλακής, άγνωστο αν ζει ακόμα στο σπίτι που διατηρούσε με τη σύζυγό του, Καίτη Λιναρά, στην οδό Παπαδιαμάντη, στο Παλαιό Ψυχικό.
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα πρόσωπο που επιβεβαιώνει με τη δράση του τη λαϊκή ρήση «πρώτα φεύγει η ψυχή, και μετά το χούι». Μα, πάνω απ' όλα, είναι ένας άνθρωπος που έχει συνείδηση του τι κάνει, όσο κι αν τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να πείσει την κοινή γνώμη για το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου