Headhunter's Throwbacks, μέρος 3ο: Η ιστορία της Νατάσα Κάμπους

Αν και το Headhunter δεν έχει ασχοληθεί ως τώρα με υποθέσεις από το εξωτερικό, μάλλον ήρθε η ώρα να γίνει κι αυτό. Και μαζί του, και η επαναφορά στο αστυνομικό δελτίο. 

Στις 23 Αυγούστου έκλεισαν 16 χρόνια από την απελευθέρωση της Νατάσα Κάμπους, μιας γυναίκας από το προάστιο Ρένμπαν της Βιέννης. Μία από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια απαγωγές στην παγκόσμια ιστορία, καθώς η 18χρονη - τότε - Κάμπους είχε ζήσει οκτώ χρόνια σ' ένα υπόγειο μπουντρούμι. Η αλήθεια, όμως, γύρω από την απαγωγή, δεν έχει λάβει την δέουσα προβολή από τα ΜΜΕ στο Εξωτερικό και στην Ελλάδα: καιρός να τη φωτίσουμε εμείς.

Μία πρώτη εικόνα της απαχθείσας

Η Νατάσα Κάμπους γεννήθηκε το 1988 και μεγάλωσε σε μία οικογένεια που την αντιμετώπιζε σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης λίγα χρόνια μετά τη γέννηση της, καθώς η προσοχή των γονιών εστιαζόταν στις δύο μεγαλύτερες αδελφές της, οι οποίες πλέον είχαν ενηλικιωθεί.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τον χωρισμό των γονιών της λίγο πριν το τέλος του Δημοτικού (στην Αυστρία είναι τετρατάξιο), την οδήγησε σε κατάθλιψη - την οποία αντιμετώπιζε με την κατανάλωση σημαντικών ποσοτήτων φαγητού - καθώς και σε σειρά άλλων ψυχολογικών ζητημάτων, εξαιτίας των οποίων δεχόταν bullying από συμμαθητές της.

Ένα τέτοιο πρόσωπο, λοιπόν, που όμως αναζητούσε την απαγκίστρωση από το πρόσωπο της μητέρας της, κρίθηκε από τον - τότε 36χρονο - Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ (φώτο) , έναν πρώην εργαζόμενο της εταιρίας ηλεκτρικών ειδών Siemens που ήταν ψυχολογικά ασταθής, ως ιδανικό υποψήφιο θύμα, στο οποίο θα επιχειρούσε να κυριαρχήσει με πάσης φύσεως βία - με εξαίρεση τη σεξουαλική.

Η απαγωγή

Ήταν 2 Μαρτίου του 1998 όταν η 10χρονη Νατάσα πήγαινε για πρώτη φορά μόνη της στο σχολείο της. Στη διαδρομή προς το σχολείο, αντίκρισε ένα λευκό βαν και κάποιον να βγαίνει εκτός. Στην προσπάθεια της να τον προσπεράσει, ο Πρίκλοπιλ την αρπάζει και την κλείνει στην καρότσα του οχήματος. 

Την οδηγεί στο σπίτι του, περίπου μισή ώρα μετά την απαγωγή φτάνουν στην ήμι - έρημη πόλη Στράσοφ. Το υπόγειο μικρό δωμάτιο του μικροαστικού σπιτιού που αυτός έμενε, θα εγκλώβιζε για οκτώμισι χρόνια την απαχθείσα σε πέντε τετραγωνικά μέτρα. 

(φώτο: το εξωτερικό της οικίας Πρίκλοπιλ) 

Από την πρώτη στιγμή, ο δράστης προσπαθούσε να της εμπεδώσει ότι αυτός ήταν κυρίαρχος πάνω της... αυτό, μάλιστα, ήταν και το νόημα της απαγωγής για τον απαγωγέα: ήθελε να νιώθει κυρίαρχος έναντι κάποιου προσώπου, θέλοντας να καλύψει την απώλεια του πατέρα του, με την παρουσία ενός ατόμου που δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ - ακόμα κι αν χρειαζόταν η βία κι ο εκφοβισμός για να επιτευχθεί αυτό.

Συνθήκες διαβίωσης 

Μέσα σε 3096 μέρες, ήτοι περίπου 8,5 έτη, η Νατάσα Κάμπους εξελίχθηκε απότομα από παιδί σε ενήλικη, αναπτύσσοντας άμυνες και αντιδράσεις που ούτε η ίδια περίμενε, προκειμένου να επιζήσει και η ζωή της στο μπουντρούμι να αποκτήσει μία επίφαση φυσιολογικότητας. 

Μέσα σε αυτό το διάστημα, ζούσε τις απότομες αλλαγές συμπεριφοράς του Πρίκλοπιλ, από τη στοργή στον έντονο θυμό και τα βίαια ξεσπάσματα - τα οποία άλλες φορές μετουσιώνονταν σε πολύ βαριά χτυπήματα, κατάγματα και μώλωπες από το κεφάλι ως τα πόδια, άλλες φορές σε εξαντλητική εργασία εντός του σπιτιού (αυτό μετά τα πρώτα τέσσερα χρόνια της απαγωγής), άλλες φορές σε μαρτύριο δια της πείνας. 

Και αυτό γιατί; Για να μην έχει δυνάμεις όχι απλώς να δραπετεύσει, αλλά ούτε καν να το σκέφτεται, αλλά στην ουσία ποτέ δεν το έβαλε κάτω... και ήρθε η κατάλληλη στιγμή, την 23η Αυγούστου 2006!

Η απελευθέρωση 

Η διαφυγή της από το σπίτι του δράστη και η μεταφορά της στην Αστυνομία, αφού εισέβαλε στον κήπο παρακείμενου σπιτιού, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια από τους ιδιοκτήτες, ήταν οι τελευταίες στιγμές μίας περίεργης οκταετίας. Μαζί με την αυτοκτονία του απαγωγέα της, όταν διαπίστωσε ότι έπαψε να έχει τον έλεγχο της Νατάσα. 

Ωστόσο άνοιγε ένας νέος κύκλος, που για την Κάμπους ήταν δυσβάσταχτος. Η αποκάλυψη ότι ζούσε ένα θύμα απαγωγής που ανεζητείτο για οκτώ χρόνια, την έφερε αντιμέτωπη με τη λύσσα του Τύπου της Αυστρίας και άλλων κρατών της Κεντρικής Ευρώπης για μία δήλωση, μία φωτογραφία ή μία συνέντευξη. Καταστάσεις που καθιστούσαν δυσκολότερη ακόμα και την πρώτη δια ζώσης επικοινωνία με τους γονείς και τις αδελφές της. 

(απόσπασμα από μία εκ των τριών συνεντεύξεων της Κάμπους, στο γερμανικό δίκτυο RTL, Σεπτέμβριος του 2006) 

Ως το 2008, ακόμα και οι πιο απλές κοινωνικές διεργασίες έμοιαζαν δύσκολες στην ενήλικη, πλέον, Νατάσα, η οποία προσπαθούσε να θέσει τη ζωή της σε πραγματικές βάσεις...  

Η στάση των ΜΜΕ: σωρεία ανακριβειών και ψεμάτων 

Τα Μέσα Ενημέρωσης της Αυστρίας δημιούργησαν σάλο γύρω από την εν λόγω υπόθεση απαγωγής, και στην προσπάθεια τους να κερδίσουν κοινό, διέδιδαν πολλές ψευδείς αναφορές και ειδήσεις, κάποιες μάλιστα, υποστηριζόμενες και από την Αστυνομία! 

Α) μιλούσαν για ύπαρξη συνεργών του Πρίκλοπιλ, τους οποίους μάλιστα μέσω των τριών συνεντεύξεων που έδωσε για την απαγωγή της, η Κάμπους φέρεται να συγκάλυπτε. Η μόνη αλήθεια είναι ότι ο δράστης έδρασε μόνος του, όπως και δικαστικά αποδείχθηκε το 2010, ενώ είχε ελάχιστους φίλους και γνωστούς. Επίσης αυτός ανέφερε το ψευδοεπιχείρημα περί ύπαρξης συνεργών το πρώτο διάστημα της απαγωγής στη Νατάσα, καθαρά για εκφοβισμό. 

Β) ακόμα και σε ελληνικά ΜΜΕ (προεξάρχοντος μέχρι και σήμερα του «Πρώτου Θέματος») γίνεται αναφορά στο φαινόμενο ως παράδειγμα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης». Έτσι, σύμφωνα με αυτά, η απαχθείσα ένιωθε ότι ήταν ευχάριστη η ζωή της με τον δράστη και την αναπολούσε μετά την απελευθέρωση της... Δηλαδή δεν μπορεί να προτιμούσε η Κάμπους να παλέψει για να ζήσει όσο γίνεται πιο ανώδυνα την απαγωγή της, από το να προκαλέσει την καταδίκη της εξαιτίας σπασμωδικών κινήσεων και σχεδίων διαφυγής;

Να σημειωθεί εδώ ότι ουδέποτε έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από τον δράστη, όπως ισχυριζόταν ΜΜΕ της εποχής... που παρουσίαζαν την νεαρή ως «σκλάβα του σεξ». Υπέστη, όμως, κάθε άλλη μορφή βίας, σε υπερβολικο βαθμό. 

Γ) τα Μέσα Ενημέρωσης προσπάθησαν να αποδώσουν τα εύσημα στους αστυνομικούς για την εύρεση της Νατάσα Κάμπους! Η οποία, στην πραγματικότητα, μόνη της ξέφυγε από το σπίτι του απαγωγέα της. Θα πρέπει να προστεθεί, επίσης, ότι μέσα στο διάστημα που η Κάμπους ήταν έγκλειστη στο σπίτι του Στράσχοφ, υπήρξαν δύο καταγγελίες που «φωτογράφιζαν» τον Πρίκλοπιλ και το σπίτι του, ωστόσο οι αστυνομικοί που ανέλαβαν την έρευνα δεν έψαξαν περαιτέρω το ζήτημα και αρκέστηκαν σε απλές διερευνητικές ερωτήσεις στον δράστη!

Ωστόσο τα ψεύδη αυτά γίνονταν πιστευτά στο ευρύ κοινό... Ξέρετε γιατί;

Όπως πολύ σωστά γράφει η ίδια η Κάμπους στο βιβλίο της «3096 μέρες» (που είναι η εξιστόρηση των βιωμάτων της περιόδου της απαγωγής), στην κοινωνία επικρατεί μία συγκεκριμένη αντίληψη για το καλό και μια αντίστοιχη για το κακό.

(φώτο: η Κάμπους, κατά την παρουσίαση του βιβλίου της, το 2010)

Και επειδή έκανε το «λάθος» να μην χαρακτηρίσει αρνητικά τον απαγωγέα της, αλλά να τον κρίνει ως ψυχιατρικά ασθενή, στοχοποιήθηκε και αυτή: επειδή δεν επιβεβαίωσε την άποψη της κοινωνίας για το κακό στην περίπτωση του Πρίκλοπιλ... 

Headhunter's Throwbacks, μέρος 2ο: Υπόθεση Ζαχόπουλου: Εκβιασμός ή... κάτι άλλο;

Ήταν Δεκέμβριος του 2007, όταν η πολιτική ζωή στην Ελλάδα χαρακτηρίστηκε από ένα σκάνδαλο σεξουαλικού χαρακτήρα, που ενέπλεκε την τότε κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή.

Ο τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Πολιτισμού, Χρήστος Ζαχόπουλος, βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε ένα «ροζ» βίντεο, στο οποίο καταγραφόταν η συνεύρεση του με την τότε συμβασιούχο του Υπουργείου, Εύη Τσέκου. Σχεδόν όλα τα ΜΜΕ έσπευσαν να την κατηγορήσουν για εκβιασμό του Ζαχόπουλου. Όμως ποια ήταν η αλήθεια που έκρυβαν επιμελώς; 

Μία υπόθεση εργασιακής εκμετάλλευσης ανοίγεται μπροστά μας, όπως σωστά την αναφέρει η τέως συμβασιούχος στο βιβλίο της, «202» , όσες και οι μέρες που έμεινε στη φυλακή. 

(φώτο: το βιβλίο της Εύης Τσέκου, όπως κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2008, από την εφημερίδα Real News) 

Η πορεία Ζαχόπουλου προς τα υψηλά πατώματα της πολιτικής 

Ο Χρήστος Ζαχόπουλος δεν βρέθηκε τυχαία στη θέση αυτή, αν και η πορεία του στην αρχή δεν το προμήνυε.

Όντας απόφοιτος του Τμήματος Αρχαιολογίας και Ιστορίας Τέχνης του ΑΠΘ, το 1977 ξεκίνησε να διδάσκει στη μέση εκπαίδευση στη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου γεννήθηκε το 1953, κάτι που συνεχίστηκε ως το 1997.

Η προσωπική του γνωριμία με τον Κώστα Καραμανλή και τη σύζυγό του, Νατάσα Παζαΐτη, τον οδήγησε στην ανάδειξη του σε Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού της Νέας Δημοκρατίας το 1997, όταν ο Καραμανλής είχε πλέον αναδειχθεί αρχηγός της παράταξης, ενώ τον Μάρτιο του 2004 - όταν ο τελευταίος έγινε Πρωθυπουργός - ο Ζαχόπουλος ανέλαβε τη θέση Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, έχοντας πτυχίο που ανταποκρινόταν στις τυπικές απαιτήσεις της θέσης. 

(φώτο: Καραμανλής, Παζαΐτη και Ζαχόπουλος σε κοινή πολιτική εμφάνιση. Πίσω από τον Καραμανλή, Πέτρος Τατούλης και Γιάννης Ανδριανός) 

Ως αντάλλαγμα, ο μετέπειτα Γενικός μεσολάβησε ώστε η κύρια Παζαΐτη, η οποία διέθετε πτυχίο Παιδαγωγικών στην Προσχολική Ηλικία από το 2000, να ενταχθεί στην Ιατρική του ΑΠΘ (με το οποίο αυτός δεν έπαψε ποτέ, μετά την αποφοίτηση του, να διατηρεί σχέσεις), να πάρει πτυχίο, αλλά και διδακτορικό σε «χρόνο μηδέν». Επίσης φέρεται να επιμελήθηκε φιλολογικώς την διδακτορική της διατριβή, αλλά αυτό ακούγεται σε επίπεδο φημολογίας. 

Η γνωριμία και η σχέση με την Εύη Τσέκου

Καλοκαίρι του 2003. Η Εύη Τσέκου, πριν καν προσληφθεί στο Υπουργείο, αναζητά εργασία μέσω αγγελιών και κάποια στιγμή βλέπει αγγελία της εταιρείας Λάβρυς, η οποία αναζητεί συνεργάτες. Η εταιρεία ασχολείται με διοργανώσεις Πολιτιστικών Εκδηλώσεων και ανήκε τότε στην Γεωργία Ηλιοπούλου. Μετά τις απαιτούμενες συνεντεύξεις για την κατοχύρωση της θέσης, η Εύη Τσέκου προσλαμβάνεται με τα καθήκοντα της γραμματέως. 

Το 2004, η κυρία Ηλιοπούλου αναλαμβάνει καθήκοντα διευθύνουσας συμβούλου στον Οργανισμό Προώθησης Ελληνικού Πολιτισμού (ΟΠΕΠ). Ακολούθως, τον Ιούλιο του 2004 προσλαμβάνει την Εύη Τσέκου ως γραμματέα της στο προσωπικό της γραφείο, αφού διέθετε όλα τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα. Εκεί έγινε και η πρώτη, μοιραία κατά πολλούς, συνάντηση του Χρήστου Ζαχόπουλου με την Τσέκου... Είναι δύσκολο, ωστόσο, να προσδιοριστεί πότε ακριβώς το 2004 ξεκίνησε το ειδύλλιο μεταξύ τους, αλλά σίγουρα εντάθηκε μετά το 2005, όταν ξεκίνησε να εργάζεται στο ΥΠ.ΠΟ.

Και αυτό, όντας σε διάσταση με την σύζυγό του, Πέρσα. «Εκτός από την Τσέκου είχε άλλους δυο δεσμούς. Με μια αρχαιολόγο και μια από τις ιέρειες της Ολυμπιακής φλόγας του 2004», αποκαλύπτει άνθρωπος που συνεργαζόταν τότε μαζί του και συνεχίζει: «Η Τσέκου ζήλεψε. Από την άλλη, ο Χρήστος είχε ένα κόμπλεξ με την εμφάνισή του, καθότι ήταν πολύ παχύς. Η ανασφάλεια της εικόνας του ήταν κάτι που του αφαιρούσε πόντους από την αυτοπεποίθηση του. Μόλις πήγε στο υπουργείο, οι γυναίκες τον πλησίαζαν και το διασκέδαζε».

Πέρα από τη ζήλια, όμως, τη σχέση τους επηρέασε και ένας διαγωνισμός μονιμοποίησης υπαλλήλων του Υπουργείου, που δεν έληξε θετικά για την Τσέκου, αφού προκρίθηκαν πρόσωπα με ισχυρότερη σύνδεση με τη Νέα Δημοκρατία. Θεώρησε ότι ο Γενικός την εξαπάτησε, γιατί της είχε πει ότι ήταν βέβαιη η μονιμοποίηση της. Στο μεταξύ, είχε καταγράψει με κρυφή κάμερα την τελευταία τους... συνάντηση, στις 19 Οκτωβρίου 2007. 

Το DVD που τους «έκαψε» όλους

Έτσι, η πρώην συμβασιούχος αποφάσισε να κινηθεί σε διάφορα ΜΜΕ τον Νοέμβριο του 2007, συνοδεία του δικηγόρου της, Χρήστου Νικολουτσόπουλου, καταγγέλλοντας τον στημένο διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, ενώ είχε στην κατοχή της και το «ροζ» βίντεο. Το περιεχόμενο αυτού έμαθαν οι εργαζόμενοι του Mega, ιδίως οι παρουσιαστές ειδήσεων Όλγα Τρέμη και Βίκτωρ Βλαχογιάννης. Ωστόσο, δεν ενδιαφέρθηκαν περαιτέρω για τα όσα μαρτυρούσε η Τσέκου, πράγμα που έκανε μέρες αργότερα η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα». 

Στα μέσα Δεκεμβρίου 2007, και υπ'ευθύνη του τότε συνιδιοκτήτη της εφημερίδας Θέμου Αναστασιάδη και του διευθυντή της εφημερίδας, Γιάννη Μακρυγιάννη, φροντίζουν να φτάσει αντίγραφο του βίντεο, σε DVD, στον Γιάννη Ανδριανό, πολύ στενό συνεργάτη του Κώστα Καραμανλή. Στιγμιότυπα του βίντεο, δημοσιεύονται στην έκδοση της εφημερίδας στις 13 Ιανουαρίου 2008 (όπως βλέπετε παρακάτω). 

(φώτο: από το επίμαχο πρωτοσέλιδο της 13ης Ιανουαρίου 2008)

Η γνωστοποίηση του βίντεο στους ανθρώπους της Κυβέρνησης ανάγκασε τον Ζαχόπουλο να υποβάλει την παραίτηση του στις 19 Δεκεμβρίου, ενώ στις 20 αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει από το μπαλκόνι του διαμερίσματος του, στην οδό Καρνεάδου, στο Κολωνάκι, επειδή δεν άντεχε το σκηνικό διαπόμπευσής του.

Για την κατοχή του παράνομου - βάσει νόμου - υλικού, Τσέκου και Νικολουτσόπουλος οδηγήθηκαν στη φυλακή (ο δεύτερος για συνέργεια στη γνωστοποίηση του υλικού σε Μέσα Ενημέρωσης: αργότερα, στις 26 Δεκεμβρίου 2007, επιχείρησε να αυτοκτονήσει στη λεωφόρο Ποσειδώνος αλλά αποτυχημένα), αλλά αποφυλακίστηκαν τον Ιούλιο του 2008. Μάλιστα η πρώτη δηλώνει μετανιωμένη συγκεκριμένα για την πράξη της βιντεοσκόπησης. 

Η ιστορία με το περιεχόμενο του DVD είχε κι άλλες συνέπειες: Μάκης Τριανταφυλλόπουλος και Θέμος Αναστασιάδης, που ήταν συνιδιοκτήτες της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» έλυσαν τη συνεργασία τους στις 14 Ιανουαρίου 2008, με τον πρώτο να αποχωρεί επικαλούμενος προδοσία και καταπάτηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, με την μη ενημέρωση του Ζαχόπουλου από τον Θέμο για το υλικό που αυτός σκόπευε να μοιράσει στην Κυβέρνηση.

Επιπλέον προκάλεσε και την προσωρινή διακοπή σχέσεων της Όλγας Τρέμη με τον δημοσιογράφο Δημήτρη Καμπουράκη, ο οποίος σε συνομιλία του με τον Στέφανο Χίο - που μαγνητοφώνησε ο Χίος - ανέφερε μετά παρρησίας ότι η Τρέμη γνώριζε το υλικό του DVD, ενώ έκανε λεπτομερή περιγραφή των όσων έλεγε και έκανε - εκτός της συνουσίας - ο Ζαχόπουλος σε αυτό.

Η κατάληξη ενός απίστευτου σκανδάλου

Μπορεί να θεωρήθηκε από πολλούς εκβιασμός η κίνηση της Εύης Τσέκου να βιντεοσκοπήσει την συνεύρεση της με τον τέως Γενικό. Ωστόσο, όχι απλώς αθωώθηκε οριστικά το 2014 για την κατηγορία της κατοχής ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων (κοινώς, του περιβόητου DVD), αλλά έπεσε θύμα εκμετάλλευσης και από τον Ζαχόπουλο, ο οποίος σαφώς υπέπεσε σε κατάχρηση εξουσίας, καθώς και από σύσσωμη τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και από τον - εκλιπόντα - Θέμο Αναστασιάδη, ο οποίος σε πλήρη συνεννόηση με τον Νικολουτσόπουλο, έβγαλε αμέσως αντίγραφο του DVD, με την Τσέκου να μη γνωρίζει τίποτα.

Ήταν η πιο ζημιωμένη (ηθικά) από όλους τους εμπλεκομένους στην υπόθεση. 

Γιατί ο Χρήστος Ζαχόπουλος κυκλοφορεί και πάλι με σχετική άνεση, έστω κι αν μετά την απόπειρα αυτοκτονίας έζησε δύσκολα χρόνια... μάλιστα τον Νοέμβριο του 2021, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο, ήταν προσκεκλημένος του Δημάρχου Ευόσμου, για να μιλήσει για τον πολιτισμό της περιοχής. Παράλληλα, ζει μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τη σύζυγό του, Πέρσα, με την οποία δε χώρισε ποτέ τελικά. 

Ο Χρήστος Νικολουτσόπουλος ανέκαμψε, μετά την απόπειρα αυτοκτονίας και την προσωρινή φυλάκιση του, και στις αρχές του 2009 εξεβίασε 120 καθαρίστριες σε Μαγνησία και Λάρισα, των οποίων την νομική κάλυψη και μονιμοποίηση είχε αναλάβει το γραφείο του, να τού καταβάλλουν 4.400 περίπου Ευρώ ως νομικά έξοδα. 

Ο Θέμος Αναστασιάδης συνέχισε, ως τον θάνατο του, το 2019, να εκδίδει την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», έστω κι αν από το 2014 ζούσε μόνιμα στην Ελβετία με την οικογένειά του. Χωρίς τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, φυσικά, του οποίου η εξέλιξη στα Μέσα Ενημέρωσης ακολούθησε πτωτική πορεία. 

Ο Δημήτρης Καμπουράκης εξακολουθεί να παρουσιάζει πρωινές εκπομπές, από τη φετινή σεζόν (2022-23) θα είναι στον Τ/Σ Open.

ΥΓ. Αν η υπόθεση αυτή ξεσπούσε εν έτει 2022, και με το κίνημα #me_too να είναι σε εξέλιξη, σίγουρα η Εύη Τσέκου θα έβρισκε ευκολότερα και συντομότερα δικαίωση, τουλάχιστον στη συνείδηση του κόσμου. 

Headhunter's Throwbacks, μέρος 1ο: Ποια η αλήθεια για τον Σταύρο Βρέντζο;

Το Headhunter, μετά από μία καλοκαιρινή παύση, επιστρέφει για τον Αύγουστο, με μια σειρά από αναδρομές σε υποθέσεις που απασχόλησαν τη δικαιοσύνη και την κοινή γνώμη, αλλά η αλήθεια δεν αποκαλύφθηκε επί της ουσίας ποτέ.

Στο σημερινό μας άρθρο: ήταν ο τέως (και εκλιπών, από το 2017) βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Ηράκλειο Κρήτης, Σταύρος Βρέντζος, συμμέτοχος στη διεξαγωγή βασανιστηρίων επί δικτατορίας Παπαδόπουλου; Ήταν βάσιμες οι κατηγορίες 7 αντιστασιακών εκείνης της περιόδου, καθώς και του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, ή υπήρχε πολιτική σκοπιμότητα πίσω από αυτές, εις βάρος του βουλευτή; Ευθύς αμέσως οι απαντήσεις...

Η κατηγορία από τους πρώην πολιτικούς κρατουμένους

Ας θέσουμε επί τάπητος την όλη κατάσταση... 

Ήταν βράδυ Πέμπτης 4ης Μαρτίου 2004, λίγες μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές της 7ης Μαρτίου, και ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος παρουσίαζε θέμα για τον τότε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σταύρο Βρέντζο, στην εκπομπή του στον Τ/Σ Alter, «Ζούγκλα». Αφορμή, η καταγγελία 7 αντιστασιακών επί Χούντας ότι ο πρώην βουλευτής ήταν ένας εκ των βασανιστών τους. Μια καταγγελία που είχε αποσταλεί και στα κόμματα της τότε Βουλής (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, Συνασπισμός) και στο εξωκοινοβουλευτικό ΔΗΚΚΙ, του Δημήτρη Τσοβόλα. Περιττό να αναφέρουμε πόσο απασχόλησε τα κόμματα... 

Οι εν λόγω αντιστασιακοί της περιόδου 1967-1974, Στέλιος Καλαϊτζής, Παναγιώτης Πουλόπουλος, Κώστας Χριστόπουλος, Γιάννης Αλεξάκης, Δημήτρης Προβατάς, Βασίλης Γκόγκογλου και Λεωνίδας Ψεμματίκας, στα τέλη του 1967 είχαν οδηγηθεί, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα κράτησης στη Νέα Σάντα Κιλκίς, στις Στρατιωτικές Φυλακές Θεσσαλονίκης (Επταπύργιο ή Κάστρα, όπως αποκαλούνται σήμερα). 

(φώτο: θέαση του Επταπυργίου Θεσσαλονίκης από ψηλά, πηγή: voria.gr) 

Στο πρόσωπο του Σταύρου Βρέντζου, ο οποίος είχε ανέβει στη Θεσσαλονίκη για σπουδές στην Στρατιωτική Ιατρική, αλλά βρέθηκε κρατούμενος από τη Χούντα για εξύβριση του Βασιλιά Κωνσταντίνου, οι καταγγέλλοντες αναγνωρίζουν έναν από τους ανθρώπους που, αν και κρατούμενοι, έδιναν διαταγές για βασανισμό άλλων πολιτικών κρατουμένων, που δεν είχαν προνομιακή μεταχείριση και σχέσεις με τη Διεύθυνση των Φυλακών ή κάποιο «αξίωμα» εντός των φυλακών, όπως αυτό του γραφιά (σ.σ. γραφιάς ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες, ο Βρέντζος). 

Επίσης τον χαρακτηρίζουν σαδιστή, καθώς απολάμβανε, όπως αναφέρουν, το θέαμα των βασανισμών, που όμως γίνονταν συγκεκριμένες μέρες και ώρες, για να μην αντιληφθούν τις πληγές των κρατουμένων οι συγγενείς τους στο επισκεπτήριο, που γινόταν δις ανά εβδομάδα. (περισσότερα από την καταγγελία, ΕΔΩ) 

Η ουσία, λοιπόν, είναι αυτή: ακόμα και αν ο εκλιπών οδηγήθηκε στη φυλακή, άρα είχε ένα θεωρητικό άλλοθι αντίστασης στο καθεστώς των Συνταγματαρχών, αυτό δεν αναιρεί την ενεργό συμμετοχή του στον συντονισμό των βασανιστηρίων... γεγονός που πληροφορήθηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 από πρωτοσέλιδο της μεταπολιτευτικής έκδοσης της εφημερίδας «Αυγή» και τον έθεσε εκτός ψηφοδελτίων ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν έπραξε ο Κώστας Σημίτης το 1996 και το 2000.

Προς επίρρωσιν: το άρθρο του Στυλιανού Παττακού 

Την Κυριακή 7 Μαρτίου του 2004, ανήμερα των εθνικών εκλογών, ο Στυλιανός Παττακός, αντιπρόεδρος της δικτατορικής κυβέρνησης Παπαδόπουλου, έγραψε ένα άρθρο στο φύλλο «Ελεύθερος Κόσμος», που ανήκε στη Χρυσή Αυγή, με το οποίο επιβεβαίωνε τη συμμετοχή του Βρέντζου στην οργάνωση των βασανιστηρίων, αλλά και την επίκληση - από τον εκλιπόντα- της φυλάκισης ως δείγματος αντιστασιακής δράσης. 

Η απάντηση Βρέντζου και οι αντιφάσεις των δικαστηρίων 

Ο κατηγορηθείς, στις πρώτες του δηλώσεις μετά την ανάδειξη της υπόθεσης από την εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, τόνισε πως έχει «στηθεί μια σκευωρία σε βάρος μου σε στόχο την πολιτική και ηθική μου εξόντωση αλλά και με στόχο το ΠΑΣΟΚ για να υποστεί ζημιά στις εκλογές και να ωφεληθούν άλλα κόμματα» κι ότι προέρχεται από οικογένεια αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων.

Προς αυτή την κατεύθυνση, μήνυσε τον γνωστό παρουσιαστή και ιδιαίτερα τους δύο από τους 7 αγωνιστές, Πουλόπουλο και Αλεξάκη, αξιώνοντας από καθέναν 2 εκατομμύρια ευρώ. 

Η μήνυση εκδικάστηκε τόσο σε ποινικά, όσο και σε αστικά δικαστήρια. Τα ποινικά αθώωσαν δις την πλευρά των κρατουμένων αγωνιστών: πρώτα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθήνας, το 2007, και στη συνέχεια, κατόπιν έφεσης του βουλευτή, η υπόθεση εκδικάστηκε στις 28 Ιανουαρίου 2011 στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθήνας, όπου αθωώθηκαν αυτή τη φορά και οι 7 πρώην κρατούμενοι επί Χούντας, και ο Τριανταφυλλόπουλος. 

Στα αστικά δικαστήρια, όμως, υπήρξε διαφορετική αντιμετώπιση της υπόθεσης. Στο Δικαστικό Μέγαρο Ηρακλείου εκδικάστηκε η υπόθεση τον Οκτώβριο του 2005, όπου μέσα σε ένα καθεστώς πρωτόγνωρης βίας - οι αντιστασιακοί Χριστόπουλος και Πουλόπουλος δέχθηκαν σωματική επίθεση από άνδρες που φρουρούσαν τον Σταύρο Βρέντζο και χρειάστηκε να οδηγηθούν επειγόντως σε νοσοκομείο - αποφασίστηκε η αθώωση του τέως βουλευτή και η καταβολή προστίμου 700.000€ από τον σταθμό και τους εναγομένους.

(από σχόλιο του αντιστασιακού Γιάννη Αλεξάκη, σχετικά με τη δίκη του Οκτωβρίου του 2005, στο ιστολόγιο «Αξιολόγηση Βουλευτών» του Κ. Δρανδάκη) 

Μετά από αυτή την μεγάλη αντίφαση των δικαστηρίων, προέκυψε άλλη μία: στο Εφετείο Πειραιά, όπου εκδικάστηκε για τελευταία φορά αυτή η δικαστική διαμάχη το 2012, είχαμε εκ νέου αθώωση των εναγομένων στο ποινικό σκέλος, αλλά αποφασίστηκε ταυτόχρονα η επιβολή προστίμου 100.000€ από τους εναγομένους: τα 80.000€ θα τα κάλυπτε το Alter Channel, που όμως... είχε σταματήσει τη λειτουργία του! 

Μια υπόθεση που έχει γράψει ιστορία... για τελείως διαφορετικό λόγο 

Συνήγορος του καταγγελλόμενου ήταν ο Αλέξης Κούγιας, ο οποίος εξακολουθεί ως σήμερα να μένει στην επικαιρότητα. Ο γνωστός ποινικολόγος (όπως και η τότε σύζυγος του, Εύη Βατίδου, που μάθαινε τότε πώς καλούν το 100: αυτό αποτέλεσε αφορμή σάτιρας για τον Γιώργο Μητσικώστα) αποτελεί την αιτία που θυμούνται οι περισσότεροι τη συγκεκριμένη υπόθεση: είχε εισβάλει στο Alter πηδώντας τα κάγκελα της εξωτερικής πόρτας του σταθμού, ενώ λίγο αργότερα διαπληκτίστηκε με τον διευθυντή ενημέρωσης του σταθμού, Κοσμά Σφαέλο, και με τον υπάλληλο ασφαλείας που φύλασσε την είσοδο του στούντιο της «Ζούγκλας», γιατί δεν τον άφηναν να εισέλθει. 

Αφορμή για αυτό το σκηνικό, σύμφωνα με τον δικηγόρο, ήταν το γεγονός ότι δεν τον άφηναν να υπερασπιστεί τηλεφωνικά τον εντολέα του στην εκπομπή. Σίγουρα, όμως, αυτό δεν ήταν λόγος να επιτίθεται λεκτικά σε πολλούς από τους καλεσμένους αυτής, όταν εισήλθε με τη βία στο πλατό. 

Η στάση της ελληνικής πολιτικής σκηνής 

Θα κλείσουμε το αποψινό μας άρθρο με κάποιες σκέψεις που έχουν δημιουργηθεί, κατόπιν ενός περίπου μήνα έρευνας:

Μόνο εκνευρισμό προκαλεί η στάση στελεχών της Αριστεράς, το 1974, που είχαν ζητήσει από πολλά θύματα του τέως βουλευτή να αποσύρουν τις καταγγελίες τους για να «μη βγει η Δεξιά». Με όποιο κόστος στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, έπρεπε να υπερασπιστούν το δημοσίευμα της εφημερίδας «Αυγή» και τους καταγγέλλοντες τα βασανιστήρια, αν ήθελαν την κάθαρση της Ελλάδας από το πρότερο καθεστώς της, όπως ευαγγελίζονταν. 

Επίσης αν ήθελε να προσφέρει πραγματικά έργο στην κοινωνία ο Σταύρος Βρέντζος, αποδεικνύοντας μεταμέλεια για τις κολάσιμες πράξεις του στις φυλακές του Επταπυργίου, θα μπορούσε να το προσφέρει αποκλειστικά υπηρετώντας την επιστήμη του: ας μην ξεχνάμε ότι ήταν ιατρός. Δεν ήταν απαραίτητο να διεκδικήσει την ψήφο των Ηρακλειωτών, επικαλούμενος μάλιστα «αγωνιστικές περγαμηνές».

Μέσα από όλα τα παραπάνω, λοιπόν, προκύπτει η αλήθεια για τη συγκεκριμένη υπόθεση, κατόπιν κοπιώδους έρευνας και πολύωρης συναλήθευσης στοιχείων... όσο δύσκολο κι αν είναι να την πιστέψουμε, αυτή είναι.